1. VW: Happy Family? Generaties: (1.) Nel (ouderdom) (2.) Jeffrey (ouderdom) x Carlijn (honger) (3.) Rebecca (ouderdom) x Xander (geest), Lara (ouderdom) x Ciske (geest) x Tom (ouderdom) , Marc (honger) (4.) Nina, Tessa (geest) & Adam, Roy, Patrick & Harriët (5.) Sanne, Kevin, Thomas, Anja De vorige keer stierf Tessa heel plotseling. Na de begrafenis probeert iedereen het gewone leven weer op te pakken, maar dat blijkt moeilijker dan gedacht. Adam en Thomas zijn depressief, en ook de oude Nina is erg somber. Verder maakte Kevin kennis met Leonie, een leuke collega van zijn zus. Sanne sprak weer af met Michel Ray, en ze vermoedt dat de liefde wederzijds is. Anja groeide op tot kind.

4. Nina opende haar ogen en keek op de klok. Eigenlijk moest ze naar haar werk, maar haar hoofd stond er totaal niet naar. Doodmoe draaide ze zich nog een keer om. Geen werk vandaag, alleen maar slapen – heel lang slapen. 3 dagen toekijken

5. Die middag kwam Sanne thuis en vond een uitnodiging in de brievenbus. ‘ Sakura,’ gromde ze toen ze de envelop opende. ‘Hoe durft ze?’ Het was een uitnodiging voor de bruiloft van Sakura en Aaron.

7. ‘ Bitch.’ vloekte Sanne en ze klemde haar kaken op elkaar. Dit deed Sakura gewoon om haar te treiteren! Wát een vals kreng. Sakura bleef het er maar inwrijven dat zij Aaron gekregen had, en niet Sanne.

8. ‘ Sanne!’ Ze schrok op uit haar gemopper door het vrolijke stemmetje van Anja. ‘ Wil je overgooien?’ Zonder nog op antwoord te wachten, gooide het meisje behendig een tennisbal naar Sanne toe.

9. Sanne lachte. ‘ Hoe was het op school vandaag?’ vroeg ze aan haar nichtje. ‘ Leuk!’ riep Anja. ‘We gingen voetballen in de pauze. Eigenlijk vind ik dat veel leuker dan met de meisjes spelen. Is dat erg?’

10. ‘ Natuurlijk is dat niet erg, Anja. Je moet gewoon doen waar je je zelf het beste bij voelt.’ glimlachte Sanne. ‘ Maar mama wil dat ik een echt meisje ben, met roze jurkjes en ballet enzo.’ bloosde Anja. ‘Zal ze dan niet boos zijn?’ ‘ Natuurlijk niet,’ beloofde Sanne. ‘Je mama houdt van je zoals je bent.’

11. Na die wijze woorden gingen de nichtjes ieder naar hun eigen huis. Intussen was de oude Nina wakker geworden, maar ze voelde zich nog steeds doodmoe. Misschien dat een warm bad zou helpen.

12. Jammer genoeg voelde ze zich erna alleen maar slechter. Toen ze de trap af liep, zag ze ineens een schim tevoorschijn komen bij de deur. Nina hapte geschrokken naar adem en wilde wegvluchten, maar dat kon niet meer.

13. ‘ Je tijd is gekomen, Nina van Noorden. Je hebt de 70 jaar bereikt.’ Ongelovig keek Nina naar de koperen zandloper, die helemaal leeggelopen was. ‘ Is het echt zo?’ stamelde Nina zwak, maar diep van binnen voelde ze dat de Dood gelijk had.

14. Een ijzige kou vulde het huis. Kevin luisterde met gespitste oren naar het zwakke gemompel van zijn moeder in de gang. Wat deed ze daar? En ineens werd hij bang, en zette het op een rennen. ‘ Mám?’

15. Zijn voorgevoel klopte. Toen hij beneden kwam, trof hij alleen het levenloze lichaam van zijn moeder aan. Nina was overleden.

16. ‘ O, God nee, o nee, o nee!’ jammerde Kevin angstig en hij zocht steun bij de muur.

17. Als verdoofd stond de tweeling bij het graf van hun moeder. Ze was dood... Ze konden het nauwelijks geloven. Hoe moesten ze nu verder leven, zonder haar? Daar waren ze nog lang niet aan toe!

18. Ook bij Patrick, het kleine broertje van Nina, kwam het nieuws hard aan. Binnen vier jaar allebei je zussen verliezen, was niet niks. Ook Thomas had het er erg moeilijk mee. Nina had altijd voor hem klaar gestaan in de jaren na zijn moeders dood. Nu was zij ook weg...

19. Het huis was leeg zonder Nina. Sanne en Kevin liepen verward door de kamers, die ineens kil leken zonder de aanwezigheid van hun moeder. De tweeling kon maar niet wennen aan hun leven zonder moeder.

20. Patrick had een tijdje in bed gelegen, waar zijn vrouw hem probeerde te troosten, maar even later was hij weer opgestaan. Hij was te onrustig om te slapen. Hij moest nadenken. Zomaar uit het niets begon hij te koken, en even later had hij een heerlijke kalkoen bereid.

21. Kevin was in het bed van zijn zus in slaap gevallen, en werd gekweld door de vreselijkste nachtmerries.

22. Ook Waldo, de hond van Adam en Thomas, sliep onrustig. Thomas hoorde de maag van de hond knorren. ‘ Ga wat eten,’ kreunde Thomas in zijn slaap. ‘Je bak zit nog helemaal vol.’ Maar de hond at niet.

23. Met een verdwaasde blik in zijn ogen strompelde Waldo door het huis, viel midden op de vloer in slaap, en plaste tegen het bed aan. Niemand wist wat er met hem aan de hand was. Maar eigenlijk merkte ook niemand het, want iedereen was te druk met zijn eigen problemen.

24. Na een lange nacht vol herinneringen stond Patrick weer op. Het leven ging door. Nina had een lang, mooi leven gehad, en ze was van ouderdom gestorven. Nu liep hij weer vrij opgewekt met zijn dochtertje naar de carpool.

25. Kevin en Sanne barstten van de honger. Eindelijk kwam Kevin op het idee om eens wat te gaan koken, en snel stopte hij wat in de oven.

26. Toen Sanne aan de tafel zat te wachten, schoot haar ineens weer iets te binnen. Het was door alle drukte met hun moeder een beetje erbij in geschoten. ‘ Ik had laatst een trouwkaart gekregen,’ begon ze.

27. ‘ Van Sakura en Aaron, ik mocht op hun bruiloft komen. Ik ben natuurlijk niet gegaan.’ zei ze nors. ‘ Ze zijn getrouwd?’ herhaalde Kevin verrast. Sanne knikte. ‘Zo vals dat ze mij dan een kaartje gaat sturen.’

28. ‘ Ik weet niet. Misschien wil ze het juist goedmaken. Hadden jullie niet afgesproken dat jullie vriendinnen zouden blijven, wie van jullie Aaron ook zou krijgen? Sakura won. Stel je eens voor dat jij gewonnen had, San? Zou je Sakura dan gelijk gaan negeren?’ Sanne haalde haar schouders op. ‘ Ik heb er gewoon geen behoefte aan om hun samen te zien.’

29. ‘ Maar je hebt wel gelijk. Misschien wil ze het gewoon goedmaken. Ik heb inderdaad soms wat bezitterig gedaan over Aaron. Maar hij zag me gewoon niet staan. Hij wilde Sakura.’ Even zweeg Sanne. Haar gedachten gingen naar Michel Ray. Wanneer zou zij nou ooit haar bruiloft krijgen?

30. Een politiewagen reed de straat in. Met snelle passen liep een agente op het huis van Adam af, en belde aan. ‘ Ik kom jullie hond in beslag nemen.’ sprak ze zakelijk. ‘ Waldo?’ stamelde Adam.

31. ‘ Er word hier niet goed voor hem gezorgd.’ verklaarde de vrouw. ‘ M-maar...’ stamelde Adam. Zijn donkere gedachtes kolkten door zijn hoofd. Wat was er met Waldo? Eigenlijk had hij al maanden niet meer naar die hond omgekeken...

32. Toen de vrouw Waldo meenam, zag Adam pas hoe de hond eraan toe was. Zijn vacht zat vol plukken, zijn oren en ogen waren vies, zijn ribben schenen door zijn vacht heen. ‘ Nee, wacht! Ik kan het goedmaken!’ jammerde Adam.

33. Snikkend drukte Adam zich tegen het raampje van de auto aan. Waldo keek hem al niet meer aan, zelfs niet toen Adam zijn naam riep. ‘ Deze hond krijgt een goed leven, in het asiel. Vertrouw daar maar op.’ zei de agente kalm, en toen reed ze weg.

34. Adam beet op zijn lip en voelde zich heel zwaar worden toen de auto de straat uit was. Nu was hij dus ook zijn hond kwijt... Waar ging het heen met zijn leven?

35. Thomas had alles van een afstandje gevolgd. Hij vloekte binnensmonds en begon een boterham naar binnen te proppen. Waarom wilde Waldo dan ook niet meer eten? Misschien had hij het gewoon niet meer naar zijn zin hier...

36. ‘ Geef toe, het is hier ook geen goed huis voor een hond.’ zuchtte Adam even later. ‘ In het asiel krijgt hij het vast beter.’ knikte Thomas. De twee mannen aten zwijgend verder. Zij hadden het hier al veel te druk met zichzelf, daar kon geen hond meer bij.

37. Bij de tweeling thuis rinkelde de telefoon. Sanne nam op, en de enthousiaste stem van haar halfzusje Jayda tetterde haar tegemoet. Na een tijdje onderbrak ze haar. ‘ We moeten inderdaad weer eens wat afspreken, Jay. Maar voorlopig niet, want onze moeder is pas overleden.’

38. Jayda viel stil, duidelijk geschrokken, en condoleerde haar. Sanne knikte, en toen hing ze op. ‘ Wie was dat?’ vroeg Kevin, die net binnen kwam. ‘ Jayda. Wilde iets afspreken, maar ik heb gezegd dat ik voorlopig niet wil.’

39. Met een diepe zucht zakte Sanne op de bank neer. Was ze onaardig tegen Jayda geweest? Had ze gewoon iets moeten afspreken? Ze slikte moeizaam en voelde de tranen branden achter haar ogen. Nee, ze was nog in de rouw.

40. Het kostte nog wat meer tijd om de dood van haar moeder te verwerken. Natuurlijk wilde ze meer tijd met Jayda en Ryan doorbrengen. Het was geweldig dat ze een halfzus en halfbroer had. Maar niet nu – nu had ze tijd voor zichzelf nodig.

41. Terwijl Sanne stond te koken, zag ze door het raam haar nichtje in de speeltuin spelen. Anja, dat vrolijke, onbezorgde kind. Even bleef Sanne doodstil staan. Ze verlangde meer dan ooit naar kinderen van zichzelf. Snel veegde ze een traan weg.

42. Bij Adam thuis waren ze intussen nauwelijks bijgekomen van het ene drama, of het volgende diende zich alweer aan. Deurwaarder! ‘ Moet je je rekeningen maar betalen.’ siste de man, en hij nam de bank mee. Wanhopig balde Adam zijn vuisten. Alles zat hem tegen.

43. Die avond zat Anja met haar moeder aan tafel. Ze dacht terug aan haar gesprek met Sanne, over jezelf zijn. ‘ Mama,’ begon ze aarzelend. ‘Mag ik mezelf zijn?’ ‘ Natuurlijk, schatje! Is er iets aan de hand?’ vroeg Harriët verward. ‘ Ik weet niet...’

44. ‘ Zou je het niet erg vinden als ik écht mezelf zou zijn?’ ‘ Wat bedoel je toch, meisje?’ ‘ Ik...mama, eigenlijk hou ik helemaal niet van ballet, sieraden en roze meisjesdingen.’ zuchtte Anja. Ze verwachtte half dat haar moeder boos zou worden.

45. Harriët zag de angstige blik in haar dochters ogen. ‘ Rustig maar,’ glimlachte ze. ‘Het is al goed. Ik had mijn eigen wil niet zo aan je moeten opdringen. Ik wilde gewoon dat je een echt meisjes-meisje was, met roze jurkjes enzo.’ Even was het stil.

46. ‘ Maar nu ben je oud genoeg om zelf te weten wat je wilt.’ Harriët legde even haar hand op haar dochters handje. Anja begon meteen te stralen. ‘ Dus ik hoef niet meer altijd rokjes te dragen, en kettinkjes en nagellak?’

47. ‘ Doe maar waar je je zelf het beste bij voelt.’ zei Harriët rustig. Opgetogen schrokte Anja haar avondeten naar binnen. Ze wilde meteen andere kleren aan gaan trekken! En die armbandjes gingen ook af!

48. Toch had ze er wel een beetje moeite mee. Die sieraden had ze van papa gehad, en mama vond die kleding zo mooi... Zouden ze haar écht accepteren als ze zichzelf was? Zenuwachtig pakte Anja haar nieuwe setje kleding uit de kast en trok het aan.

49. Haar sieraden borg ze op in haar nachtkastje, en toen ze haar gympen had vastgestrikt, schuifelde ze nerveus de woonkamer binnen. ‘ Mama?’ Harriët keek op en meteen verscheen er een stralende glimlach op haar gezicht.

50. ‘ Wat vind je, mama?’ Als antwoord gaf Harriët haar dochter een dikke knuffel. ‘ Dit is wie jij bent, liefje. Ik hou van je.’ ‘ En ik hou van jou, mama!’

51. x